SAMSUNG CAMERA PICTURES

Terwijl ik deze blog typ verbaas ik mijzelf weer over de snelheid van de tijd. Het is alweer 1,5 jaar geleden dat ik de officiële diagnose Coeliakie kreeg en sterker nog, binnenkort is ook de dag, dat ik voor het eerst naar de dokter ging met vage klachten. Het is bizar hoe een glutenvrije levensstijl bij de dagelijkse bezigheden is getrokken en glutenvrij nu eenmaal normaal is in mijn leven.

Volgers van mijn blog weten dat ik af en toe een update schrijf over mijn Coeliakie. Onderhand schrijf ik zo nu en dan recepten en geef ik tips. Toen ik startte met mijn blog was bij mij het woord en laat staan de ziekte Coeliakie niet eens bekend. Trouwe lezers vanaf het begin hebben mee kunnen lezen met de onderzoeken tot de uiteindelijke diagnose.

Een vraag die regelmatig gesteld wordt aan mij, is of het lastig is om glutenvrij te eten. Meestal lach ik mijzelf een beetje uit deze vraag en antwoord ik dat het wel mee valt. Zolang je thuis bent valt het mee, dat zeg ik eerlijk. In principe is alles glutenvrij te maken, maar meestal moet je daarvoor een tijdje in de keuken staan. Zodra je naar buiten gaat moet je je voorbereiden dat je niet overal iets kan eten en omdat je niet altijd weet wanneer je weer thuis komt moet je altijd voorbereid op stap gaan. Daarom heb ik altijd een voorverpakte koek bij, ik zorg er altijd wel voor dat ik iets bij hebt voor mijzelf.

Mijn omgeving gaat er ook goed mee om. Thuis woon ik samen met mijn moeder. Mijn moeder eet glutenbrood, maar tijdens het avondeten eten wij samen glutenvrij. Wij hebben beide een apart boterkuipje, maar alle andere producten gebruiken wij samen. Mijn moeder gebruikt hiervoor dan een schone mes. Mijn broer en schoonzus zijn ook heel consequent, ze vinden het belangrijk dat ik gewoon mee kan doen met de rest en zorgen er altijd voor dat er wel iets is voor mij. Ook de meeste familieleden, vrienden en kennissen proberen zoveel mogelijk rekening met mij te houden.

Maar er zijn ook momenten dat je de plank mis laat. Wanneer er met iedereen rekening is gehouden, behalve met jouw. Dit went, echt waar! Maar toch heb je altijd dat onderbuik gevoel dat je baalt dat je zelf iets niet mag. Omdat ik pas op mijn 17e de diagnose kreeg weet ik hoe heel veel dingen smaken en ik mis echt zeker bepaalde etenswaren. Of wanneer je in de supermarkt langs de verse broodjes loop en bijna over je nek gaat van de warme tarwelucht, maar toch jammer vindt dat jij geen croissantje kan kopen of een verse donut.

En om er nog een klaagalinea bij te plakken. Er zijn echt producten die ik echt mis. Zoals een lekker zacht bolletje of een krentenbol met kaas. Een kaassoufflé of een lekkere kroket. Een lekker wrap of een lekkere Bossche bol! Maar al deze dingen zijn het mij niet meer waard om weer zo ziek te worden. Ik voel mij goed en zit steeds lekkerder in mijn vel!

Glutenvrij leven is soms lastig, maar ik ben blij dat ik slechts één intolerantie/allergie heb en enkel en alleen met gluten rekening hoef te houden! Het had allemaal veel lastiger kunnen zijn!

Ken jij naast mij iemand in je persoonlijke kring met een intolerantie?