In februari weet ik alweer drie jaar dat ik Coeliakie heb en eet ik alweer drie jaar glutenvrij. Mijn positiviteit over het dieet en mijn levenswijze spreken veel mensen aan en inpsireert hen. Het is ook hoe jezelf in het leven staat en hoe zelf met je ‘ziekte’ om gaat. Coeliakie is levenslang en je leeft iedere dag natuurlijk maar één keer. Alleen gaat het de laatste tijd niet zo lekker. In de blog van vandaag vertel ik meer over wat mij de laatste tijd dwars zit. ..
Het is waarschijnlijk een periode die veel mensen met Coeliakie of een andere chronische ziekte hebben. Je wilt je zo graag normaal voelen, je gedraagt je normaal, maar als het moment daar is, ben je altijd een uitzondering. Je valt altijd buiten de boot, moet rekening houden met je ziekte en je wilt anderen er ook niet mee lastig vallen. Je wilt gewoon normaal zijn en normaal gevonden worden.
Glutenvrij studeren.
Sinds dit studiejaar zit ik in een andere klas. Ik neem mijn klasgenoten niets kwalijk, want vele proberen oprecht te begrijpen welke rol Coeliakie speelt in mijn leven. Ze zijn oprecht geïnteresseerd. Het is alleen dat ik niet iedere dag over mijn ziekte wil praten, of iedere keer als ik eet wil vertellen waarom ik dit wel kan eten. Ik wil gewoon normaal zijn en normaal gevonden worden, en niet iemand met een ‘glutenziekte’.
Op het moment vind ik het lastig om een glutenvrije student te zijn. Ik ben steeds meer buitenshuis en ik ben regelmatig later thuis dan gepland. Vorig jaar schreef ik een blog over studeren zonder gluten. In deze blog was ik redelijk positief en veel dingen ervaar ik nog steeds zo. Het verschil met dit jaar en vorig jaar zijn de mensen waarmee ik omga. Mijn huidige vriendengroep drinkt regelmatig nog na in een café en dan ga ik natuurlijk gezellig mee. Je doet alleen nooit helemaal mee, want je eet niet mee met de tosti’s en de borrelhapjes. Ik doe er altijd een beetje laks over tegenover mijn vrienden. Het is toch heerlijk om een goede reden te hebben om de verleiding te weerstaan van het eten wat op tafel sta. Natuurlijk ervaar is dit ook zo, maar er zit toch een scherp randje aan zo’n opmerking.
Coeliakie is niet te genezen. Coeliakie is levenslang.
Een ander dingetje is sinds de afgelopen twee maanden mijn leven in komen sluipen. Het besef. Het besef dat ik Coeliakie voor de rest van mijn leven heb. Ik zal nooit normaal zijn, ik zou nooit normaal kunnen eten. Altijd etiketten moeten lezen, obers achterna rennen, besmet worden met gluten, weken ziek zijn en weer opnieuw. Zullen mijn kinderen later Coeliakie krijgen of misschien Coeliakie al hebben vanaf de geboorte? Het zijn dingen die de laatste tijd door mijn hoofd spoken.
Ondanks dat ik door een moeilijke periode gaat met betrekking tot de acceptatie van mijn diagnose probeer ik positief te blijven. Ik had ook meerder intolleranties, ziektes of allergieën kunnen hebben. Het allemaal nog veel lastiger kunnen zijn. Alleen wat ik ervaar, is enkel wat ik kan weten. Dat betekent niet dat ik dankbaar moet zijn, dat ik alleen Coeliakie heb. Coeliakie is een verschikkelijke auto-immuunziekte, dat levenslang is. Het niet iets waar je grapjes over maakt, dus stop daar alstublieft mee als je je hierop aangesproken op voelt.
Heb jij nog steeds moeite met de acceptatie?
