Het is bijna twee jaar geleden dat ik de diagnose Coeliakie heb gekregen. Er is zo veel veranderd in zo’n korte tijd en binnen een week was het ‘dieet’ eigen geworden. Ik ben van mijn klachten af en thuis heb ik niet het idee, dat er veel veranderd is. Sinds dit jaar studeer ik Communicatie in Rotterdam. Ik schrijf in deze blog over mijn leven als student zonder gluten buiten de deur.
De kleinste kruimel kan ervoor zorgen dat ik ongeveer een week tot twee weken ziek ben. Ergens heb ik het ‘geluk’ dat ik niet direct reageer op gluten. Waar de ene een reactie krijgt binnen tien minuten, merk ik het vaak pas de dag erna. Ik heb vier keer in de afgelopen twee jaar te maken gehad met een glutenfout, het moment wanneer ik gluten binnen krijg. Wanneer ik samen met mijn vriendinnen op school eet is er altijd een kans op kruisbesmetting. Zelf let ik heel goed op wat in contact komt met mijn eten en neem eigenlijk zo goed al altijd mijn eigen eten mee.
De afgelopen periode heb ik een keuzevak gevolgd, die duurde van 18.40 uur tot 20.20 uur. Doordat ik overdag ook een college had kwam ik hierdoor in de ‘problemen’ met mijn avondeten. Nu staat problemen tussen haakjes, want het is maar net hoe groot je het probleem zelf maakt. Eigenlijk heb ik de meeste keren gezorgd, dat ik een Yam broodje bij had met een bakje tonijnsalade. Terwijl mijn vriendinnen dan bijvoorbeeld eten haalde bij de Hema, KFC of pasta haalde bij Julia’s. Ik heb zelf ook wel eens een aantal keer wat gehaald in Rotterdam. Dit verscheelde dan tussen een glutenvrij hamburger bij de McDonalds of een puntzak patat bij Bram Ladage, want meer budget keuze was er niet te vinden. Ik ben samen met mijn klasgenoot een keer een Pokébowl wezen halen. Voordat ik het restaurantje inging had ik contact opgenomen met het Pokébowl restaurant om te vragen of het glutenvrij was. Het restaurant vertelde dat het grootste gedeelte glutenvrij is en ik zonder probleem een Pokébowl kon halen. Helaas was er wel sprake van kruisbesmetting en heb ik een aantal dagen ziek thuis gezeten.
Mijn vriendinnen op school proberen er wel zoveel mogelijk rekening mee te houden. En eigenlijk doen de vriendinnen buiten school dit ook zoveel mogelijk. Ik ga nog steeds uit eten en ik heb nog steeds gezellige avondjes. Het is zoals ik net als zei in de vorige alinea. Het is maar net hoe groot je het probleem zelf maakt. Er is altijd wel een oplossing te vinden voor het ‘probleem.’ Wat geen probleem is. Er blijkt nog veel meer glutenvrij’s te ontdekken in Rotterdam. Zo wil ik binnenkort naar Baker & More, een restaurant bij ons om de hoek die helemaal glutenvrij is. Er is nog zoveel te ontdekken en iedere week komt er weer wat nieuws bij.
Houden jouw vrienden ook rekening met jou?
Interessant! Lijkt me best lastig dat kruisbesmetting bijna altijd op de loer ligt. Ik zou er bijna een beetje bangig van worden en het niet meer zo snel vertrouwen in restaurants en dergelijke (wat natuurlijk niet moet, want je moet lekker genieten van het leven!). Maar het lijkt me wel super vervelend. Fijn dat je vrienden er in ieder geval rekening mee houden!
Ik heb diabetes en kan in principe alles eten, zo lang ik de koolhydraten maar zo secuur mogelijk tel. In restaurants vraag ik er nooit naar, maar is het een kwestie van zo precies mogelijk schatten. Omdat ik in principe alles kan eten en de last vooral zit in de dingen die ik uit moet rekenen en het inplannen van dagen is het niet echt zichtbaar en houden vrienden er dus vaak geen rekening mee. Ik kan alles eten, maar op verjaardagen is er vaak light-drinken en dan zit ik de hele avond aan het water. Op zich niet héél erg. Maarja. Moeten we maar mee leven 😉
Bedankt voor je reactie! In restaurants lijkt het me inderdaad lastiger om koolhydraten te tellen. Ik denk ook niet dat veel restaurants een voedingswaardelijst hebben.. Mijn schoonzus heeft diabetes en het is maar een kleine moeite om hier rekening mee te houden. We hebben altijd light dranken in huis en als ze een hypo heeft hebben we vaak ook van alles liggen.